Veel mensen verwachten veel van de klimaatconferentie in Polen. Op radio en televisie wordt er verlangend naar uitgekeken. Helaas ik voorspel u een deceptie. In een van mijn vorige artikelen gaf ik aan dat de doelstelling om minder CO2 uit te stoten slechts symptoombestrijding is. Immers de primaire oorzaak van alle milieuproblemen is de enorme schaalvergroting door de mondiale economie. Zolang deze schaalvergroting voortduurt zullen veel van de voorgestelde milieumaatregelen slechts een verdienmodel zijn voor multinationale ondernemingen.

De vraag is: hoe komt het dat het huidige economische beleid, die verwoestend is voor de aarde en de mens, in stand blijft en waarom is de oppositie in de Tweede Kamer toch zo zwak? Alles wat de regering voorstelt wordt zonder meer geslikt. In werkelijkheid hebben we te maken met een parlementaire dictatuur, omdat de volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer geen onafhankelijke positie hebben en in de besluitvorming er geen eigen mening op na mogen houden. In de figuur geven de geel gemarkeerde blokken het interne netwerk aan van besluitvorming. De oppositie staat daarbij buitenspel.

Het ideaalbeeld van een parlementaire democratie is in de loop der jaren nogal verdampt. Ondanks het feit dat de wereld van vandaag, door de ontwikkeling van de informatie- en communicatietechnologie er heel anders uitziet, is onze democratie geen spat veranderd en heeft zelfs autoritaire trekken gekregen. De regering bestaat meestal uit een coalitie van verschillende partijen. Zij is de uitvoerder van het voorgenomen beleid, via een zogenaamd regeerakkoord, dat meestal in ‘beton is gegoten.

In wezen zou de Tweede Kamer, waarin de volksvertegenwoordigers zitting hebben een belangrijke taak moeten vervullen. Die hebben de taak om de voorstellen van de regering, zoals wet- en regelgeving onafhankelijk te controleren en te toetsen. LET  WEL onafhankelijk dus niet gebonden!

Zo rond de jaren ‘60 en ‘70 was het nog gebruikelijk dat volksvertegenwoordigers over de stemming van een wetsvoorstel een eigen onafhankelijke mening konden ventileren. Thans wordt dit al geruime tijd niet meer geaccepteerd, door het partijbestuur. Van de volksvertegenwoordigers van een regeringspartij wordt verwacht dat zij het standpunt van de regering onvoorwaardelijk steunen. Om op een meerderheid van stemmen te kunnen rekenen is er door de partijtop een kadaverdiscipline ingevoerd. Dat de meerderheid van de volksvertegenwoordigers akkoord is gegaan met een regeerakkoord doet hier niets aan af. Immers de uitwerking van een abstract beleidsdocument kan in de uitvoering heel andere gezichtspunten opleveren!

Een volksvertegenwoordiger die zich niet wil conformeren aan de doctrine van de partijtop en een afwijkende mening ventileert kan bij de eerstvolgende verkiezingen rekenen op een lagere of zelfs een onverkiesbare plaats op de kieslijst. Met andere woorden: in dit politieke systeem ‘keurt de  slager zijn eigen vlees’. De oppositie kan hooguit een paar punten of komma’s plaatsen achter een regeringsbesluit. Gelet op hun stemgedrag staan overigens veel oppositiepartijen achter het beleid van de regering. Alleen in ethische kwesties mogen de volksvertegenwoordigers een eigen stem laten horen, zoals laatst over het voorstel inzake de “Wet Orgaandonatie.” Toen gaf het partijbestuur de volksvertegenwoordigers de vrije keuze.

Er wordt zo vaak gezegd dat democratie niet de beste vorm is, maar het minst slechtste systeem. Maar dat is verre van waar, want hoe voorkom je dat een regering ongecontroleerd zijn gang kan gaan? Dat is alleen mogelijk als de Tweede Kamer een onafhankelijke positie zou hebben, die niet gebonden is aan politiek. Als bijvoorbeeld de Tweede Kamer uit vertegenwoordigers van maatschappelijk organisaties zou bestaan, zou je al een deel van het probleem hebben opgelost!!!

De vraag is of de huidige “parlementaire dictatuur’’ in staat is zich te ontwikkelen naar een open democratie met echte volksvertegenwoordigers. Zolang de vrije markt nog als religie wordt bedreven is dit helaas een utopie. Het wordt tijd dat invloedrijke figuren in hoge maatschappelijke posities vanuit hun hart gaan spreken. Vervolgens hebben we politici nodig die het als een eer en grote verantwoordelijkheid beschouwen de gemeenschap te vertegenwoordigen. Echte staatslieden dus, onafhankelijk van economische belangen, die begrijpen dat je een gemeenschap niet alleen kunt runnen op basis van het herfinancieren van schulden en het aansturen van een star begrotingstekort. Het gaat om het uitoefenen van het rentmeesterschap in de ware zin van het woord: de planeet op een verantwoorde wijze overdragen aan de volgende generatie.

Wanneer worden kiezers zich ervan bewust dat de politiek zich als een vazal gedraagt van de markt en de bankiers! Zij zijn medeverantwoordelijk voor de huidige maatschappelijke chaos Het is tijd om wakker te worden en te realiseren dat we een eigen verantwoordelijkheid hebben.  Hoe? wordt vervolgd.

Meer informatie, ook over mogelijke oplossingen kunt u vinden in de boeken:

• • ‘Keerpunten in bewustwording’, uitgeverij Magister (ISBN 978.94.92079.25.1 papieren uitgave; ISBN 978.94.92079.26.8 e-boek) van Aad Orgelist
  • ‘Is de aarde een slavenplaneet’ (ISBN 9789461 533883, Uitgeverij Aspekt) van Aad Orgelist